Αχ αυτή η υπομονή,,,,,

Αληθεια ποσες φορες ειπαμε ΔΕΝ εχω αλλη υπομονη...????

Και ομως ρε παιδι μου εκει μεσα υπαρχει αρκετη..... Πηγαζει  απο το πουθενα συνεχως....

Υπομονη: Μια μικρή μορφή απελπισίας, μεταμφιεσμένη σε αρετή  
 
Τη σιχαίνομαι αυτη τη λεξη γιατι πολυ απλα παντα μου λενε να κανω υπομονη οταν παει κατι στραβα....
Δε θέλω να κανω υπομονη...θελω να κανω ονειρα κ σκεψεις για να παει καλυτερα οτι κ αν ειναι αυτο... Δε θελω να περιμενω με σταυρωμενα χερια .... θελω να πηγαινω κοντρα.... 

Ελα που ειναι το ιδιο πραγμα.... οσο εσυ φτιαχνεις στο μυαλο σου την εικονα του αυριο ταυτοχρονα κανεις και υπομονη..... Τι ειρωνια ειναι αυτο.... Αλλα εγω συνεχιζω να σιχαινομαι αυτη τη λεξη...

Οταν εχεις βιωσει πολλα στη ζωη σου οποια και αν ειναι η ηλικία σου, αυτη η "αρετη"  ειναι η αμυνα σου... Πατάς πάνω στα οσα σε εχουν στιγματίσει και λες "αντεχω λιγο ακομη" .... 



και οσο περιμενεις εκει αναρωτιέσαι...  θα μου βγει σε καλο τοση προσμονή ;  τι να περιμενω ; 


ουφ....! ! 

Οτι ειναι να γινει θα γινει .....  Υπομονή....


Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

 

για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.