Τετάρτη

Θα τα πούμε το πρωί

Τι τραγουδι υπεροχο .....  " άγνωστε  μου " Για σενα ......

 


Θα σου δείξω τα στιχάκια
που επίτηδες σου κρύβω,
για να πέσουν σαν τα φύλλα
ενδεχόμενα θα φύγω..
Για να δει με άλλα μάτια
η θλιμμένη σου ψυχή
που βαθύ νομίζει τραύμα
μια μικρούλα αμυχή…


Θα σου φέρω αναμνήσεις
που ανέβηκε η τιμή τους
που τις κλείνεις σε συρτάρια
κι αγνοείς την δύναμη τους..
Κι όταν φύγουν και τα χρόνια
και παρόμοια με θες
σαν πεντάγραμμο θα βλέπω
ρυτιδούλες σου μικρές…


Κι αν καμιά φορά άθελα μου
δηλητήριο σου στάξω,
με άλλους θησαυρούς καρδιά μου
δεν μπορώ να σ’ ανταλλάξω..
Περασμένες τρεις κοιμήσου
θα τα πούμε το πρωί,
σου αφιέρωσα θυμήσου
μια ολόκληρη ζωή…
Για να είμαι εδώ μαζί σου
γι αυτό έχω γεννηθεί,
γι αυτό σώπα και κοιμήσου
θα τα πούμε το πρωί….

.
Θα σου δείξω όρια σου,
και πλευρές της αντοχής μου
για μια λέξη δεν το σκάμε
σε εκτάσεις της ερήμου..
Και ένα τόπο θα σου δείξω
που ανακάλυψα για εμάς,
κι εμφανίζεται μπροστά μου
μόνο όταν με φιλάς…


Θα σου φέρω υποσχέσεις
που δεν άγγιξε η σκόνη,
να τελειώσει η ιστορία
που παγώνει το σεντόνι..
Κι αν σε παίζει ο καθρέπτης
τα δικά μου μάτια δες
πάντα ίδια θα αγαπάω
τις ατέλειες αυτές…
Κι αν καμιά φορά άθελα μου
δηλητήριο σου στάξω,
με άλλους θησαυρούς καρδιά μου
δεν μπορώ να σ’ ανταλλάξω..
Περασμένες τρεις κοιμήσου
θα τα πούμε το πρωί,
σου αφιέρωσα θυμήσου
μια ολόκληρη ζωή…
Για να είμαι εδώ μαζί σου
γι αυτό έχω γεννηθεί,
γι αυτό σώπα και κοιμήσου
θα τα πούμε το πρωί…..

Τρίτη

Αόρατη πληγή...




Σκέφτηκα πως μπορώ να mourmourisw λιγο ετσι με τον πρωτο καφε....
τοπιο χειμωνιατικο....μελαγχολικο ...ακρως δελεαστικο για μουρμουρισματα....


 Ειναι απο τις πιο ομορφες στιγμες μου.... απολυτη ησυχια.... 

ακομη και αυτοι που κανουν θορυβο στην καθημερινότητα μου  εχουν βγει εξω για δουλειες και απλα ηρεμω....

Αναζητω πολλες φορες τη σιωπη.... Γινεται ενα υπεροχο restart  στο μεσα... περνεις ανασα και ξανα βουτας εκει που επελεξες να κολυμπησεις (χωρις να ξερεις κολυμπι) βαθειες ανασες και ψαχνεις τροπο να επιβιωσεις πριν πας στον πατο......

Υπαρχει το τραγουδι "ενα χειμωνιατικο πρωι" ποσες φορες μπορω να το ακουσω ποσες...... να μπορουσα να το βιωσω κιολας...... 

Ειναι απο αυτα τα πρωινα και το σημερινο.....

Ελα ομως που ο "θορυβος" θα ξαναρθει  και θα κλεισουν τα ηχεια.....
Θα σιωπησει παλι το μεσα...  

Ατιμο πραγμα η "φιμωση"..... απο δικους σου ανθρωπους...πας να πιαστεις και δε σου δινουν το χερι αλλα μπορει να σε σπρωξουν κιολας....απαξ κ γινεται αυτο δεν υπαρχει τιποτα..... μονο "η φυγη να σε κυνηγά" 

Ειναι "αποφαση ηρωικη" και γω δεν ειμαι ηρωας....
Το μονο μου ελαφρυντικο που αναγνωριζω  στα λαθη μου  ειναι "το νεαρο της ηλικια "που ειχα τοτε....


Μαραζι ριζωμενο που το ξερουν λιγοι...... 



Πανε 2 1/2 χρονια απο τοτε που πιστεψα πραγματικα στη δυναμη του μεσα μου και ποση θεληση εχω για τη ζωη μου και δε θα αφησω τιποτα και κανεναν να με ριξει στα βαθεια ξανα.... μονη εμαθα να παλευω μονη θα συνεχισω να αγωνιω κ να προσπαθω....



Τελος το μουρμουρισμα....
το μονο που εχει σημασια ειναι η υγεια και τιποτα αλλο.... 
Και οταν φτανεις λιγο πριν την χασεις και αυτη προσπαθεις με νυχια και με δοντια να κρατηθεις....


Σα να φαινεται καπου ηλιος μες τα τοσα συννεφα..... 

Η βροχή βροχή θα φέρει, μες τα δυο μου μάτια
                       και θ’ αδειάσω τα ποτήρια του πικρού καημού
                                          έχω τόσο την ανάγκη να κοπώ κομμάτια
                                                             ν’ αφεθώ στην άκρη του γκρεμού...
 




Δευτέρα

Τα 40 Κύματα

45 Μέρες μετά και το τοπίο σα ν'αρχίζει να ξεθολώνει ..... !!!!!


Το Άγνωστο κεφαλαιο πέρνει μορφή στις λέξεις.... σιγά σιγά....

Δεν έχει όνομα .... για μένα πάντα θα είναι ο "άγνωστος".....
(Μπλέξανε οι γραμμές μας) μα και οι ζωές μας με έναν περίεργο και τόσο όμορφο τρόπο....

Σαν (έφηβα γεράκια) και μεις όλη μέρα πάνω απο ενα κινητό..... να προσμένεις ένα μήνυμα...ένα τηλέφωνο που θα σε κάνει να χαμογελάσεις και να συνεχίζεις να γελάς και αφού  κλείσεις  ... και να συνεχίζεις να γελάς αφού η σκέψη είναι πάλι εκει.....και να μη φέυγει αυτό το χαμόγελο.....

Πόσα χρόνια είχα να νιωσω έτσι..... για να θυμιθώ ....μμμμ 15.....+ ?  ? 
Δεν εχει νόημα γιατί δεν έχει καμία σχέση με το τώρα......

Και καθως οι μερες περνούσαν ακουγα πολλες φορες το οτι "αγαπα τη δουλεια του"
(θα καταλαβετε αργοτερα γιατι το λεω)......  

Ακουγα όμως τα πιο ομορφα λογια που θα μπορουσε να πει ενας αντρας σε μια γυναικα....
αυτα που δε θυμαμαι αν τα ακουσα ποτε... τα ακουγα απο εναν "αγνωστο"
Δε με ενοιαζε, το ζουσα, τα ρουφουσα σαν την πρωτη  τζουρα του καφε...  Ενα ροζ συννεφακι ουπς με σηκωσε ψηλα...... πολυ ψηλα.... τι ωραια ειναι να πετας στα συννεφα...... και αμα πεσω???

Δεν αργησε και αυτο......
Μια Κυριακη μιλησαμε οσο μπορουσαμε γιατι ημουν κ γω με κοσμο....και μετα????
Δευτερα.....Τριτη.....κοντευει Παρασκευη.....Ερχεται Σαββατο..... Κυριακη....ΚΕΝΟ.....  ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ- ΤΗΛΕΦΩΝΑ.......


ΓΙΑΤΙ....???? ΠΟΛΛΑ ΓΙΑΤΙ...... ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΑ ΡΩΤΑΩ.... ΓΙΑΤΙ????

Απάντηση καμια...... πουθενα.... τι εγινε ???

"Το τελος του παραμυθιου μας θα ειναι το εξης (ειχε πει) : εγω και συ θα τελειωσουμε αυτο που ζουμε αλλα θα μας μεινει σαν την πιο γλυκια αναμνηση.... "

Και ομως μεσα σε 10 μερες σιωπης εζησα εναν εφιαλτη.... εχασα τον υπνο μου....με ετρωγε ενα γιατι? Ειδα πως το συννεφακι δε με κρατουσε αλλο...επεσα αποτομα.... πονεσα πολυ....παρα πολυ.... γιατι?αφου δεν ηταν αυτο το τελος μας....αλλα μου ελεγες.... δεν εισαι εσυ αυτος που μου μιλουσε μεχρι την Κυριακη.... ησουν ενα μεγαλο ψεμα.... Ειπα να ζησω το παραμυθι μας....οτι και να μου ελεγες το πιστευα ηθελα να το πιστεψω αλλα οχι δε μπορει να πεφτω τοσο εξω......οχι...θελω να μαθω το γιατι......

Δε λες κουβέντα,κρατάς κρυμμένα μυστικά (τι υπεροχο τραγουδι)  Με ποσο νοημα.....
Θελω να μαθω το γιατι......

Φανηκες ξανα.... σα να μη συνεβει τιποτα..(?).. εν μερη.... ειδες οτι λυγισα.....   με ακουσες..... πονεσα... με ενιωσες.....
Γυρησες ματια μου και αυτο μου φτανει.....


η μονη εξηγηση που ελαβα ηταν οι επαγγελματικες υποχρεωσεις .... Δουλεια πολυ.....
το δεχομαι....το σεβομαι....δε θα επιμεινω....μου φτανει που γυρησες για να χαμογελασω και παλι....

Ο κομπος απο το στομαχι εφυγε.... τα ματια μου φωτισαν ξανα..... το κινητο μου γεματο μπαταρια για να μη χασω στιγμη μαζι σου......

Μονο ενα τραγουδι μπορει να σου εκφρασει οσα πραγματικα νιωθω.....

σου το αφιερωνω ¨αγνωστε μου"




Μείνε λίγο στη γραμμή, να σ' ακούσω λίγο ακόμα
Είναι η απόσταση γυαλί κ μου μάτωσε το στόμα
Μείνε λίγο στη γραμμή, λίγο ακόμα να σε ζήσω
Χάρισέ μου μια στιγμή, τα χιλιόμετρα να σβήσω
Μείνε λίγο στη γραμμή

Μακριά σου πως να αντέξω
Πόσο θα 'θελα να ήμουνα εκεί
Να μπορούσα απλά να τρέξω
Κ να σπάσω της σιωπής τη φυλακή
Μείνε λίγο στη γραμμή

Μείνε άλλο ένα λεπτό, αναπνέω κάθε σου λέξη
Κόλλησα το ακουστικό στην καρδιά μου για να αντέξει
Αχ μείνε λίγο να χαρείς
Μιλάει στο σώμα μου η φωνή σου
Παίζει σαν μικρό παιδί κ ονειρεύεται μαζί σου
Μείνε λίγο στη γραμμή

Μακριά σου πως να αντέξω
Πόσο θα 'θελα να ήμουνα εκεί
Να μπορούσα απλά να τρέξω
Κ να σπάσω της σιωπής τη φυλακή
Μείνε λίγο στη γραμμή


Σάββατο

Αχ αυτή η υπομονή,,,,,

Αληθεια ποσες φορες ειπαμε ΔΕΝ εχω αλλη υπομονη...????

Και ομως ρε παιδι μου εκει μεσα υπαρχει αρκετη..... Πηγαζει  απο το πουθενα συνεχως....

Υπομονη: Μια μικρή μορφή απελπισίας, μεταμφιεσμένη σε αρετή  
 
Τη σιχαίνομαι αυτη τη λεξη γιατι πολυ απλα παντα μου λενε να κανω υπομονη οταν παει κατι στραβα....
Δε θέλω να κανω υπομονη...θελω να κανω ονειρα κ σκεψεις για να παει καλυτερα οτι κ αν ειναι αυτο... Δε θελω να περιμενω με σταυρωμενα χερια .... θελω να πηγαινω κοντρα.... 

Ελα που ειναι το ιδιο πραγμα.... οσο εσυ φτιαχνεις στο μυαλο σου την εικονα του αυριο ταυτοχρονα κανεις και υπομονη..... Τι ειρωνια ειναι αυτο.... Αλλα εγω συνεχιζω να σιχαινομαι αυτη τη λεξη...

Οταν εχεις βιωσει πολλα στη ζωη σου οποια και αν ειναι η ηλικία σου, αυτη η "αρετη"  ειναι η αμυνα σου... Πατάς πάνω στα οσα σε εχουν στιγματίσει και λες "αντεχω λιγο ακομη" .... 



και οσο περιμενεις εκει αναρωτιέσαι...  θα μου βγει σε καλο τοση προσμονή ;  τι να περιμενω ; 


ουφ....! ! 

Οτι ειναι να γινει θα γινει .....  Υπομονή....


Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

 



για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

 

 

   


Παρασκευή

Συγνώμη....Λάθος ???

Ενας λάθος αριθμός......   μια τυχαια κλήση..... 
"το συμπαν συνωμοτεί "

Πως εγινε αυτό....? Γιατι....? 
Καποιος μου κανει πλακα.... 

Μια φωνη τοσο ηρεμη....  τοσο χρωματιστη....  
...ευγενική και αινιγματικη....
Μια φωνη αγνωστη που σε καθηλωνει και θες απλα να ακους.....

Λογική εξηγηση δεν υπαρχει...   ας με τσιμπησει καποιος.... 

Ειμαστε δυο αγνωστοι κολημενοι σε ενα τηλεφωνο.....
Ειναι δυνατον ????

Και εκει που λες οκ ξυπνα τωρα mourmoura αυτο ηταν...... ενας λαθος αριθμος....

Να σου τα μηνυματα.... Ωχ...! 
"Θα μπλεξουμε" 

Αχ βρε συμπαν ωρες ωρες σε γουσταρω τρελά ομως.....

Έλα,έλα,έλα,έλα μου  παραμύθι μου και τρέλα μου
Έλα,έλα,έλα,πάρε με  και στα όνειρά σου βάλε με.


Θέλω να γίνω ότι πείς να γίνω βασιλειάς σου
να γίνω πριγκηπόπουλο μέσα στα όνειρα σου.
Θέλω να γίνω ότι θες χαδάκι στο κορμί σου
να γίνω αγέρας τις νυχτιές να χάνομαι μαζί σου.

Να σου μιλαει για παραμυθια.....   
 με αρχη -  μεση - τελος   
......Θελω να το ζησω να απαντω....  

 

 

 


Πάει Kαιρός......

Έχω πάνω από δυο χρόνια να γράψω και δε ξέρω από που να αρχίσω.....

Πολύς πόνος mourmouroφιλοι μου......
Καταστάσεις περίεργες και δύσκολες που ηθελαν μεγάλη αντοχη....
Από τη μια μερα να γελας και την επομενη να πνιγεσαι σε λιγμούς γιατι πολυ απλα η ζωη ειναι απρόβλεπτη και  σου περνει το χαμογελο γιατι ετσι θελει....

Και όμως εκει φαινεται η δυναμη της ψυχης σου...πρεπει να αντεξεις...να προχωρησεις....να παρεις τη ζωη στα σοβαρα.... Περασαν τα δυσκολα μα ποτε δε ξερεις......τι σου ξημερωνει παλι....

Μετα απο πολυ καιρο αρχισα και παλι να ξεσκονιζω αυτο το παραμυθι.... και τωρα ....
ερχονται τα ομορφα mourmourismata μας......!!!!

Λιγο πριν  φυγει το '14.... ηρθε ενα νεο " Άγνωστο " κεφαλαιο στο παραμυθι αυτο για να γεμισει αδειες σελιδες.....κενες στου χρονου το περασμα........

Χωρις να ξερει φυσικα πως εγω ζω και γραφω "το δικο μου παραμυθι" .....
μιλησε για μια ομορφη ιστορια .....

Θα σας την περιγραψω σε επομενη αναρτηση......
(να χει και λιγο σασπενς)


Χαμογελώ και Πάλι......