Δε χωριζουν οι καρδιες...

Ανθρωποι που σε σημαδεψαν  δεν παυουν να σε νοιαζουν και ας μην ειναι πια στη ζωη σου...

Εισαι παντα εκει γιαυτους οτι και αν εχει συμβει οσο και αν πονεσε ο οποιος χωρισμος...

Δε μπορεις απο τη μια στιγμη στην αλλη να μη ξυπνας ή να μη κοιμασαι με τη σκεψη σου εκει..

Περα απο καθε εγωισμο -  περιφανεια - αξιοπρεπεια ....
Νοιαζομαστε ακομη οπως καναμε παντα..

Κρυφα - σιωπηλα αφηνουμε τον αλλον να πιστεψει οτι ειμαστε καλα οτι προχωραμε.
Ετσι πρεπει για να προχωρησει κ εκεινος αργα η γρηγορα....
Ποναει πολυ..... παρα πολυ....  αλλα τι να κανεις.... δε μπορεις....

Πως να παψεις να νοιαζεσαι για καποιον που εχει χαραξει το δικο του δρομο μες την ψυχη σου;
Και τα μουτρα θα ριξεις να στηλεις μηνυμα ή να παρεις τηλεφωνο.....και θα τον αναζητησεις....και και και.....

Εγωιστες ειμαστε ολοι... ανθρωποι ομως ποσοι μπορουμε; 
Δεν μπορω να κρυβομαι πισω απο το δαχτυλο μου.... νοιαζομαι ναι.... παντα θα νοιαζομαι....