Τετάρτη

Βρέχει ξανά....


H βροχή μου βγάζει συναισθήματα λύπης.... Νιώθω την ψυχή μου πλακωμένη από αναμνήσεις... Κοιτάζοντας την περνά μπροστά μου ένα παρελθόν μαύρο..
Η μυρουδιά της βροχής με ηρεμεί, ο ήχος της με ανακουφίζει από απατηλές σκέψεις και πέρα από τη λύπη νιώθω ανακούφιση....
Περίεργο δεν είναι???
Κοιτάζοντας από το παράθυρο νιώθω μοναξιά... αναζητώ λόγο να δακρύσω για λίγο...να ξεσπάσω.... μα μου είναι δύσκολο όσο και να το θέλω...
Το ράδιο η συντροφιά μου και το τσιγάρο το φιλαράκι που "καίγεται"για μένα αυτή την ώρα..
Περιμένω να τελειώσω τη δουλειά να πάω να συναντήσω δυο ματάκια που ξέρω πως με περιμένουν..πως μ'αγαπουν.... μου το δείχνουν όταν λάμπουν μόλις με αντικρίζουν...

2 σχόλια:

  1. Το τσιγάρο….το μόνο που καίγεται για σένα….κι εγώ δεν καπνίζω ….

    Και η βροχή….ένας ακόμη εχθρός ….

    Είναι στιγμές που όλα σε πνίγουν και ψάχνεις αφορμή να ξεσπάσεις σε κλάματα, σε λυγμούς….μα δεν μπορείς …κι άλλες πάλι που τα δάκρυα κυλούν ποτάμι χωρίς να μπορείς να τα σταματήσεις….γιατί τότε ξεσπά όσο έχεις κρατήσει ….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναστασια μου καταρχην μπραβο σου που δεν καπνιζεις!!!!

    Πραγματι οι στιγμες εκεινες που θες να ξεσπασεις και δε βρισκεις "λιγο χρονο"-"λιγο χωρο"... ειναι που σε κανουν να τα κρατας ολα μεσα σου κ στο τελος να θες να εκραγεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή