
Ο πόνος είναι τόσο σιωπηλός τόσο μοχθηρός .... Νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά μέσα μου....
Όταν με πιάνω να μελαγχολώ τι άλλο να πιστέψω για την ψυχή μου??
Βασανίζεται κ αυτή όπως και εγώ.... Ξέρω το λόγο και δεν μπορώ να αποτρέψω τη λύπη....
Είναι φορές που αναζητώ τη μοναξιά μου να μου κάνει παρέα.... Μαζοχισμός θα μου πείτε???ΟΧΙ Έχω περάσει τόσα στη ζωή μου που πάντα είχα ως κατάληξη να κάνω παρέα με τη μοναξιά μου....
Μου αρέσει κ ας πονάει..... πολλές φορές όπως τώρα.....
Ο δρόμος της ζωής μου έχει χαραχτεί και απλά τον βαδίζω μη κοιτόντας πίσω.... Δεν θέλω... Κοιτάω μπροστά κ βλέπω αδιέξοδο....Δεν πήρα το σωστό μονοπάτι κ δεν έχει γυρισμό....Και τι κάνω τώρα???? Γιατί δε μπορώ να βρω διέξοδο???? Πόσο ακόμη θα μένω στη μέση του πουθενά???
Υπομονή ψυχούλα μου......